Mens en lijden

Leven na dood:

Ik ben Joods en ik geloof dat na de dood leven is. Wie de opdrachten van de Thora op de aarde uitgevoerd heeft, is verzekerd dat hij na zijn dood in het paradijs zal belanden. Het leven nu is een doorgang naar het leven na de dood. Je moet er hard voor werken om in de paradijs te kunnen komen. Hoe harder je werkt, hoe een betere leven je zal daar hebben. Het goede gevoel die je in het paradijs zal voelen, had je nog nooit op de aarde. Je leven daar is gewoon puur genieten. Maar dat geldt alleen voor wie er echt op de aarde haar best deed.

Geraadpleegd op 21/03/2016 via:

https://tijdomtekijken.files.wordpress.com/2011/09/dsc_0353-hemels-gewelf-doorgang.jpg

De manier waarop mensen reageren als ze met lijden geconfronteerd worden:

Mensen reageren verschillend als ze met lijden geconfronteerd worden.

Er kan een onderscheid gemaakt worden tussen lichamelijke lijden of lijden door het overlijden van een familielid, vriend of opgekeken persoon.

Lichamelijke lijden:

• Mensen die in God geloven zullen beter met hun lijden kunnen omgaan dan de ongelovigen, omdat ze weten dat alles wat God doet, het beste is. Soms maakt het lijden goed voor de mens, omdat de mens met verschillende situaties leert omgaan en die situaties te overwinnen.

Geraadpleegd op 15/03/2016 via:

https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRmodb7Udz0DuaZ8P59Z32sRA3Yf9s8fSkmekgCxbXgSLYrMOz0

• Er zijn mensen die met geen enkele moeilijkheid in hun leven geconfronteerd werden. Als ze plotseling heel ziek worden, zal het moeilijk zijn om met hun ziekte goed om te gaan, want zij zijn het gewoon dat alles in hun leven goed gaat. Deze personen kunnen soms in wanhoop vallen en vaak hun dood al verwachten of nog erger, zelfmoord plegen.
• Bovendien zijn er mensen die met angst zullen reageren. Ze zijn bang dat ze gaan sterven. Zulke mensen moeten naar een psycholoog gaan.

Geraadpleegd op 16/03/2016 via:

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguGqdDN1CM9-RvN4Ep1CR7m8Tlnhc0MQrL-UnMDM5mpzF4R33F722MtzCM2AQFN8jc5EjJpE6KCbeIEqYcay2ELM-0Ldyk3WPrZU7yCNjDrx6aAdgJoh0Di-XMaB1MHh7lQ50HHRui4h-L/s1600/Tegeltje-lijden%5B1%5D.jpg

Overlijden van een familielid of vriend of iemand die je opkijkt:

God heeft de mens geschapen met het begrip vergeten. Mensen denken vaak dat ‘vergeten’ iets negatiefs is. Maar elke voorwerp, elk begrip kan je zowel negatief als positief gebruiken. Als iemand overlijdt, is voor de omgevende ‘vergeten’ een geschenk van God. Hoe zouden de mensen met hun dagdagelijkse leven kunnen verdergaan, als ze heel de tijd over de overlijdende zouden denken?

• Er zijn mensen die eerst met verdriet reageren, maar geleidelijk aan vergeten ze en gaan gewoon met hun dagelijks leven verder.
• Er zijn mensen die zo verdrietig zijn, dat ze vaak zelfmoord plegen.
• Mensen die soms schuldig zijn in een dood, zouden nooit meer gelukkig kunnen zijn. Die mensen voelen zich heel hun leven schuldig voor de familieleden en het ergste voor hen is dat ze met niets de familieleden kunnen terugbetalen. Een mens kan je voor geen geld wisselen.
• Soms gaan mensen heel veel over die persoon met andere mensen spreken. Wie zijn gevoelens met anderen meedeelt, verkleint zijn pijn.

Geraadpleegd op 16/03/2016 via:

http://www.kuleuven.be/thomas/cms2/uploads/image/pictureright/_large/image019.png

Waarom het lijkt dat we een vriend verliezen

Het overlijden van David Bowie beheerste gisteren het nieuws. Wanneer een muzikale held van het kaliber van Bowie sterft, lijkt de bevolking massaal in rouw. Alsof een dicht familielid is overleden. En dat is heel normaal.

Wie is opgegroeid met David Bowie, denkt ten onrechte hem ook persoonlijk te kennen, zegt filosoof Johan Braeckman (UGent). "Er was altijd wel iets over hem te zeggen. Bowie kwam vrijwel dagelijks op de televisie, de radio, hij stond in alle boekjes. Decennialang is hij erin geslaagd om voortdurend in de aandacht te blijven, kwam hij elke dag in ons leven. Daarom reageren zovelen op zijn overlijden alsof ze een hechte vriend of familielid verliezen. Maar ons brein vergist zich in zekere zin."

Vroeger waren familie en naasten de enige anderen die we elke dag zagen en van wie we onmiddellijk de stem herkenden.

Tegenwoordig komen beroemdheden elke dag binnen via massamedia, tot in onze slaapkamer. "Ik las een reactie online van iemand die schreef dat hij al de hele dag huilde", zegt Braeckman. "Dat gebeurt in normale omstandigheden enkel met mensen van wie je houdt, bij wie dat meestal ook wederzijds is. Onze continue blootstelling aan beroemdheden doet ons denken dat ze tot onze hechte groep behoren, alsof ze familie of goede vrienden zijn. In werkelijkheid zijn het in grote mate onbekenden en wijzelf zijn voor hen uiteraard volslagen vreemdelingen."

Volgens psychiater Dirk De Wachter (KU Leuven) heeft dat alles te maken met onze nood aan helden. "Niet dat er wetenschappelijk onderzoek bestaat naar het gezamenlijk verwerken van het overlijden van popsterren, maar het heeft veel weg van hoe mensen vroeger tegenover hun leiders stonden", zegt De Wachter. "Vandaag leven we in anti-autoritaire tijden - politici of dokters worden eerder gewantrouwd. Maar we blijven een diepmenselijke behoefte hebben aan figuren naar wie we kunnen opkijken."

Die rol lijkt in de 21ste eeuw te zijn ingenomen door atleten of popsterren. "Alsof ze in onze geseculariseerde wereld een mystieke, bijna goddelijke dimensie hebben gekregen", zegt De Wachter. "Bowie had dat zeker. Ik hoorde gisteren nieuwsberichten op de radio die uitsluitend over hem gingen, minutenlang. Ook voor mij was hij iemand die al sinds mijn jeugd meeging, het nieuws hield me ook bezig. Tegelijk is het ook erg merkwaardig dat zo'n gebeuren op die manier wordt verslaan."

Voor zo'n collectief gevoel hoeft niet eens een wereldster te gaan. "Eigenlijk zagen we in Vlaanderen hetzelfde bij het overlijden van Luc De Vos", zegt De Wachter. "Een gewone jongen die - toegegeven, jong en dramatisch - stierf, veroorzaakte toen ook veel deining.

Dat zo'n man zo veel mensen kan aanspreken, zijn sterven zoveel mensen kan beroeren, dat is mooi."

Broos, R. (12 januari 2016). Waarom het lijkt dat we een vriend verliezen. De Morgen, p.23. 

Geraadpleegd via: http://academic.gopress.be/Public/index.php?page=shareWindow&type=google&issueId=&articleId=demorgenpersgroep570993312012016-00000

In het artikel beschrijven ze hoe de mensen in rouw waren wanneer een bekende nieuwsfiguur overleed. De meeste mensen voelden alsof hij een vriend van hen waren en daardoor reageerden ze met heel veel verdriet. Er waren zelfs die huilden. Bij de vraag: ‘Op welke manier mensen reageren als ze met lijden geconfronteerd worden?’ antwoordde ik dat als iemand een vriendin, een familielid of een opgekeken persoon verliest zal hij met verdriet reageren. Die Bowie was een opgekeken persoon, de mensen hielden zoveel van hem, daardoor was het voor zijn luisteraars een groot verlies dat hij overleed. In het artikel brengen ze dat het nieuws op de radio en televisie enkel over hem ging. Dat schreef ik ook, mensen reageren vaakwanneer iemand overlijdt met praten over die persoon. 

Sjabloon: verwerking van een film

·         Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

v  verdriet

v  vriendschap

v  Sterk

·         Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar:

De nieuweling mag al naar huis, omdat zijn resultaten na de operatie goed waren. Zijn vrienden wisten niet wat ze moesten voelen. Aan de ene kant waren ze blij dat hun vriend gezond en sterk is en al naar huis mag gaan. Aan de andere kant werden ze nog meer verdrietig, omdat ze nog wel in het ziekenhuis moesten blijven en zij al veel langer daar waren.

Niet-herkenbaar:

De moeder van de nieuweling was heel teleurgesteld dat zijn jongen zo onsympathiek tegen de andere jongens zich gedroeg. Ze deelde haar gevoelens met één van de jongens mee. Ze zei: “mijn jongen was altijd een tevreden jongen en gedraagt hij zich zo onvriendelijk, omdat hij boos is dat hij in het ziekenhuis beland is.”

Het is niet zo herkenbaar dat een oudere zijn/haar gevoelens met een jongere gaat meedelen.

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:

Eén van de drie jongens had gescheiden ouders. Met zijn moeder verloor hij direct contact, maar met zijn vader had hij nog wel contact. Later had hij ook met zijn vader geen contacten meer, omdat toen zijn vader hem eens was komen bezoeken, heeft die jongen twee uren lang geen woord gezegd. Zijn vader werd daarvan heel boos en kwam hem meer nooit bezoeken.

Op de dag waar alle ouders hun zieke kinderen zijn komen bezoeken, was hij helemaal alleen in zijn kamer. Plots kwam één van zijn vrienden binnen en liet hem zien wat hij van zijn familie kreeg en gaf hem ook een taart die zijn moeder speciaal voor hem bakte. Maar hij was zo teleurgesteld dat hij niet reageerde. Zijn vriend nam de telefoon en belde de vader de jongen. Hij zei tegen de vader dat zijn zoon met hem wil spreken. De jongen wou eerst niet spreken, maar dan nam hij de telefoon en hij begon te huilen, huilen, huilen… Op dat moment brak de ijs.

Gevoelens bij scène 1:

Ik werd bij die scène echt verrast hoe slim die vriend heeft gehandeld. Ik bewonderde dat een kleine jongen zich zo volwassen kon gedragen. Het verbaasde me vooral hoe hij zich zo goed in de schoenen van zijn vriendin kon inleven.

Zelfs al was de vriend boos dat hij zijn vader belde, deed hij het beste voor de jongen. Zijn daad veroorzaakte dat hij weer contact met zijn vader heeft.

Beschrijving scène 2:

Een dag voor de operatie van de nieuweling, was hij heel nerveus. Hij vroeg aan één van de jongens of hij al een operatie had. De jongen zei dat hij al drie had en altijd voor een operatie heeft hij voor de inslaping een halve spreekwoord gezegd. Als hij na de inslaping de andere halve spreekwoord nog zich herinnerde, was hij zeker dat alles goed verliep. De nieuweling vond het een goed idee en de hele nacht heeft hij samen met zijn vriend spreekwoorden ingeoefend. Na de operatie zij hij tegen hemzelf de andere halve van de spreekwoord. De verpleegster verstond niet wat hij daar zit te mompelen. Opeens werd er op het raam geklopt en de drie jongens stonden daar achter en riepen tegen hem de eerste halve van de spreekwoord. Hij antwoordde de tweede halve en ze applaudisseerden hem en reden meteen met hun rolstoelen weg.

Gevoelens bij scène 2:

Bij die scène had ik een vrolijk gevoel, omdat de jongens zo lief met elkaar omgingen. Ik vond het leuk te zien wat een echte vriend betekent.

Beschrijving scène 3:

De drie jongens zochten samen met de nieuweling de resultaten van de operatie in de kelder. Na lang zoeken hebben ze tot hun grote verbazing gezien dat de operatie is gelukt. De nieuweling was zo tevreden en belde direct zijn moeder dat hij al naar huis kan en hij gezond en wel is. De andere drie jongens hebben voor de nieuweling een vrolijk gezicht getrokken. Maar als hij zich omdraaide maakten ze boze gezichtsuitdrukkingen. Ze waren jaloers dat hij, degene die als laatst in het ziekenhuis belandde, als eerst mocht naar huis gaan. Ze waren ook teleurgesteld dat zij nog moesten blijven.

Gevoelens bij scène 3:

Ik had echt medelijden met de drie jongens. Mijn tranen stonden al in mijn ogen. Ze zijn al zo lang in het ziekenhuis, ze weten zelfs niet of ze nog ooit naar buiten zullen gaan.

Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Een kind blijft een gevoel voor zijn ouders hebben, zelfs al ze elkaar in strijd zijn. Bloed is geen water.

Bij de meeste van de scènes zie je hoe goed de drie jongens met elkaar omgaan. Ze gedragen zich zoals ‘echte’ vrienden. Hoe weet je als een vriend een ‘echte’ vriend is? Als hij in de ergste omstandigheden nog steeds voor je staat. Hier kon je het duidelijk zien.

Scène 1:

De vriend voelde goed met de jongen die gescheiden ouders mee. Hij had zulke medelijden met zijn vriendin, dat hij zijn vader belde. Daardoor werd de band tussen vader en zoon terug. Dat betekent volgens mij een echte vriend, hij wil dat het de beste voor zijn vriend gaat.

Scène 2:

De vrienden probeerden om de nieuweling na en voor de operatie zijn stress en angst te verminderen. Ze gaven het idee van de spreekwoorden en ook na de operatie kwamen ze kijken of hij het spreekwoord nog kent.

Scène 3:

De jongens probeerden de nieuweling te helpen om zijn resultaten te kunnen zien. Ze deden alles voor hem, zelfs al ze gestraft zouden kunnen worden.

Toen ze zagen dat de resultaten goed waren, probeerden de drie jongens te tonen dat ze tevreden met hem zijn, zelfs al was het voor hen moeilijk, want ze wisten dat zij nog in het ziekenhuis moesten blijven.

Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?

De regisseur wil ons laten zien dat de kinderen die in de ergste omstandigheden leven, toch het beste proberen te doen met wat ze nog hebben. Ze hebben een drang om verder te leven, en worden niet hopeloos.

Bovendien wil hij ons tonen hoe goed het voor mensen is om in een team te zijn. De drie jongens waren constant samen, daardoor konden ze elkaar steunen. Alleen zouden ze zeker niet zo sterk kunnen zijn. Wanneer iemand slecht gezind is, zorgen al de andere dat hij goed geluimd wordt.

Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?

Gelijkenissen:

Ik ben Joods. De echte vriendschap tussen de jongens is heel gelijk met onze visie. Dat ze altijd samen zijn en mekaar helpen. Wij Joden zijn altijd samen, want we weten dat je samen veel meer kunt bereiken dan een mens alleen.

Bovendien waren de jongens heel sterk, ze verloren hun moed niet. Ze wisten niet of ze zullen overleven. Dezelfde is ook bij ons, wij blijven altijd hopen, zelfs al de dokters de hoop hebben opgegeven.

Verschillen

De grootvader zei tijdens de operatie: “Als God bestaat, heeft hij zeker van ons vergeten”. Deze uitdrukking bestaat niet bij ons, de Joden. Wij geloven dat alles van God komt en we blijven in hen geloven. Zelfs al gebeurt dingen die minder leuk zijn, geloven we dat alles van God komt.

Bovendien is dit de enige keer dat God herdenkt werd. Wanneer een Jood zo een soort film zou produceren, zou bij ieder scène God herdenkt worden, omdat wij in de ergste omstandigheden altijd eerst en vooral bidden en we geloven dat hij ons zal helpen.

Verwerkingsopdracht

Je schrijft in ongeveer twee bladzijden een brief (naar vriend/vriendin), waarin je de film aanbeveelt of afraadt. Je zorgt dat je de elementen, die je hierboven aanbracht erin verwerkt.

Dit betekent dat in deze brief moet verwerkt zijn:

-          de thematiek van de film

-          de visie van de filmmaker

-          jouw persoonlijke visie

-          eventueel een link met je eigen leven, ervaring …

Je brief is een samenhangend geheel, dus geen opsomming van de verwerkingsvragen uit de sessie en is in een vlotte en correcte taal geschreven.

Beste Mindi,

Hoe gaat het met jou? Ik heb allang niet van je gehoord. Ik wou je al lang bellen, maar je weet het wel, je woont in Amerika en jullie hebben toch andere uren.

Ik schrijf je niet zomaar de brief, ik wou je iets meedelen.

Gisteren avond heb ik samen met mijn medestudenten de film Planta 4A bekeken. Je bent al zeker nieuwsgierig waarover die ging. Ik zal je niet laten wachten…J

De film gaat over jonge kinderen die met lastige ziektes geconfronteerd werden. Ik was gewoon verrast te zien hoe wonderlijk ze met hun ziektes omgingen. De droevige waarheid werd verbloemd door het kattenkwaad dat ze uithangen. Daarmee bleven ze sterk. Er waren dokters die het leuk vonden te zien hoe dapper ze waren. Maar andere dokters vonden dat ze zo in het ziekenhuis zich niet mogen gedragen.

Ik vind het zeer goed dat ze samen sterk proberen te zijn en elkaar ondersteunen. Hoe zouden ze alleen verder kunnen leven? vind je niet?

Bovendien werd ik heel verrast om te zien wat vriendschap betekent. Zij zijn een voorbeeld van echte vriendschap. Ze hielpen mekaar in elke toestand. Een echte vriend zal erbij staan in de moeilijkste tijden.

Terwijl ik de film heb gezien, werd ik soms zo emotioneel en ik zelfs soms tranen liet vallen. Kan je je voorstellen, jonge kinderen die hun ouders niet veel zien, zelf moeten proberen om tot leven te blijven? Het is gewoon te bewonderen hoe zij dat konden.

Het ergste vond ik voor één jongen die gescheiden ouders had en daardoor geen contacten met hen had. Voor die jongen moest ik echt huilen, … In de moeilijkste tijden zonder ouders…

Maar Mindi, ik zou je de film echt willen aanraden. Je kan er zoveel van leren. Het is niet alleen voor zieke kinderen geschikt, maar ook voor ons, volwassen personen. Deze film is gewoon een les voor het leven.

Het leert ons dat je nooit mag opgeven, je altijd een wil moet hebben om verder te leven.

Bovendien werd ik nog de meeste geraakt over hun vriendschap. Je moet de film zien, je zal er ook zeker van verrast worden.

Maar over iets werd ik wel een beetje verbaasd. Terwijl één van de jongens een operatie had, heeft zijn grootvader gezegd: “Als God bestaat, heeft hij zeker van ons vergeten”. Vind je het normaal dat iemand zoiets kon zeggen? Wij geloven toch dat God altijd bij ons is en zeker in de moeilijke tijden. We moeten bidden en geloven dat God alles doet en wat hij doet goed is, zelfs al kunnen we het niet zien.

Maar voor de rest was het wel heel interessant. Het is de moeite waard om het eens te bekijken.

Jouw broer is toch ook ziek, ik denk dat deze film voor hem heel veel zal bijdragen. Gelukkig heeft hij een gezin die dag en nacht bij hem is, maar toch is het goed voor hem dat hij die film eens bekijkt en zal zien dat er jongens die nog erger het hebben.

Hopelijk komt de brief zo snel mogelijk bij jou in de VS aan. Ik geloof dat je de film niet zult begrijpen, omdat het in het Nederlands is. Maar misschien hebben ze het ook in een Engelse versie?

Nog veel succes verder!!

YFradi